Kleine kwalen, grote resultaten

Vannacht is er een mensensmokkelaar opgepakt. Waarschijnlijk heeft hij 16 vluchtelingen (kinderen met hun moeders en een ouder echtpaar) afgezet. Midden in de nacht zijn ze op een strand achtergelaten. Ze zijn in hun natte kleren over de donkere dirt road gaan lopen en gelukkig bij ons kamp uitgekomen. Iedereen komt wel even buurten in onze medische tent op het kamp. Het is fijn werk; het zijn vaak geen grote kwalen maar wel grote resultaten.

Een moeder komt met haar dochtertje (2jr). Ze heeft sinds aankomst aan een stuk door gehuild en wil niet eten en slapen. Moeder is bang dat er wat mis is. Ze vertelt dat de bootreis en aankomst spannend was, iedereen in de boot huilde. Het kindje was daarna niet meer gestopt. We komen samen tot de conclusie dat het meisje erg geschrokken is en nog te jong is om te snappen wat hen allemaal overkomt. Uiteindelijk verlaat het meisje lachend de medische tent. Ik schrijf in ons registratieboek: diagnose: angst. Behandeling: bellenblaas.

Een klein jongetje komt met zn broertjes en moeder de tent in. Hij heeft keelontsteking. Ik geef moeder antibiotica. We hebben geen kinderdosering. Ik leg uit dat ie 1/3e tablet per dag moet krijgen. Aangezien ie dat natuurlijk nooit gaat slikken adviseer ik moeder om het fijn te snijden en door de yoghurt ofzo te mengen. Ze heeft geen mes. Ze heeft eigenlijk helemaal niks. Alle bagage is vannacht overboord geslagen. Ik geef haar mijn zakmes. Ze is er heel blij mee. Ik ook; dit zakmes was de dagopbrengst voor een Peruviaan. Het heeft appeltjes geschild in het hooggebergte. Het snijdt nu antibiotica tabletjes in een opvangkamp in Lesbos en het zal uiteindelijk vast doorverkocht worden om extra eten te kunnen kopen voor haar vier kinderen. Mijn best bestede vijf euro ooit.