Einde

Mijn twee weken in Lesbos zitten erop. Bedankt voor het lezen van mijn verhalen en jullie reacties! Het was een bizarre tijd. Ik deed normale dingen maar ze hadden geen normale impact. Ik verleende de zorg aan vluchtelingen zoals ik gewend ben zorg te verlenen. Ik ging met ze om zoals ik met alle mensen omga. Voor vluchtelingen is dat helaas helemaal niet meer normaal. Ze zijn zo opgelucht als je ze aan land helpt. Ze omhelzen je als je ze droge kleren geeft. En ze huilen van dankbaarheid als je voor hun kinderen zorgt.

Vluchtelingen zijn de sterkste mensen die ik ooit heb ontmoet. Wat moet je veel doorzettingsvermogen hebben om geweld, angst, honger, kou en machteloosheid te doorstaan. Wat moet de uitgangssituatie verschrikkelijk zijn als je besluit dit met je kinderen aan te gaan. Hopelijk houden ze hoop op een toekomst, ondanks dat ze in Griekeland honger lijden en nachten buiten doorbrengen. Ondanks dat ze bij Macedonië door de grensbewakers worden behandeld als beesten. Ondanks dat er in Nederland naar ze wordt geroepen dat ze niet welkom zijn. Ondanks dat er over ze wordt gepraat in termen als 'gelukszoekers' of 'terroristen'.