Een 'normale' werkdag

Mijn dagen beginnen rond 5h 's morgens. We rijden dan in het donker naar het uitkijkpunt. Terwijl we de horizon afspeuren op boten, zien we langzaam de zon opkomen met een bakje koffie in de hand. Tussen de aankomsten wordt vanalles besproken, variërend van first world problems tot hoe je een boot bouwt tot de naaktzwem-neiging van een van de vrijwilligers (ja, je ziet alles door zo'n verrekijker).

Soms werk ik in het donker, in de regen, dan weer in de stralende zon. De ene dag lig ik voornamelijk in de berm met mn verrekijker en zie ik meer dolfijnen dan boten en vluchtelingen, de andere dag scheur ik van de ene bootlanding naar de andere. Het ene moment ren ik met mn crash bag een kilometer lang over een smal kiezelstrand naar een boot die heel snel op een slecht bereikbaar deel van de kust afstevend, twee uur later doe ik spreekuur voor hele gezinnen met refugee fever in het busje bij Silver Bay.

Je wordt heel creatief als er een boot aankomt met 40 mensen, waaronder somnolente kindjes, bijna bevallende vrouwen, mensen met onderkoeling, bevroren tenen, blauw sputum (ja, die geloofde ik niet helemaal...).

Vluchtelingen zijn de meest tevreden patiënten die ik ooit heb gehad. Als ik een pleister heb geplakt bedankt de hele familie me en willen ze allemaal met me op de foto. Er wordt innig omhelst, geklapt en gebeden. Ik ga er inmiddels heel natuurlijk in mee. Aan omhelzingen valt sowieso niet te ontkomen, vooral de oudere vrouwen weten je heus wel te pakken te krijgen. En de refugee-fever (griep) hebben we toch allemaal al.