Contrast
Blijf op de hoogte en volg Danielle
21 Februari 2016 | Griekenland, Lesbos
Dag 1 is in een woord: contrasterend.
De reis:
In de gate voor de vlucht Athene - Lesbos zitten weinig mensen, meerendeels Grieken en enkele mensen die met hetzelfde doel komen als ik. Het is mijn eerste kennismaking met de spanning die er hier heerst rondom vluchtelingen. Een vrouw vertelt op luide toon aan de Duitse jongens naast haar dat ze vluchtelingen gaat helpen. Daar heeft ze al ervaring in dus heeft ze blijkbaar genoeg inzicht om allerlei statements te kunnen maken. Bijvoorbeeld dat de Grieken geld verdienen aan de vluchtelingen. Een man reageert met verheven stem en tranen in zn ogen: 'i'm Greek and i don't like what you are saying'! De rest van het gesprek volgt in het Grieks maar de non-verbale communicatie spreekt voor zich. De vrijwilliger heeft toch nog niet genoeg inzicht. De zelfverzekerde en iets te hooghartige toon verandert in nederig en excuserend. De Griek zijn dag is duidelijk al verpest. En dat om 6u 's morgens. We stappen stilletjes in het vliegtuig. De vrijwilliger zit in de eerste klas, de rest in de tweede klas.
De aankomst:
Stralende zon, palmbomen, helder blauw zeewater, ik kan een vakantie gevoel niet onderdrukken. Alex van de huurauto wacht me op. Hij zegt dat ie zo blij is dat er zoveel artsen komen om te helpen. Gisteren waren er 2000 vluchtelingen aangekomen. Hij hoop dat vandaag niemand de oversteek zal wagen. De zee is te ruig, dat overleven ze niet. Ik kijk in een klap anders naar die azuurblauwe zee. Met een gemengd gevoel rijd ik daarna mijn avontuur tegemoet, in een huurauto die bij mn jas past, met een vrolijk grieks muziekje, langs de mooie kust van Lesbos. Op weg naar vluchtelingen op hun uitzichtloze reis.
De omgeving:
Direct na mijn aankomst rijden we naar de dirt road en de medische post van de IRC. De dirt road is een ruige weg, zoals de omschrijving al deed vermoeden. Tussen de rotsen liggen her en der zwemvesten of resten van boten. Tien meter verderop zemmen dolfijnen. Daarachter patrouilleren life boats en in de verte zie ik de Turkse kust, waar vluchtelingen van het water gejaagd worden.
Het werk:
Er kwamen vandaag geen vluchtelingen aan in Lesbos. De zee was idd te ruig. We spelen spelletjes in de zon voor onze medische tent met alle mogelijke middelen voor de eerste opvang van de vluchtelingen. Zij zitten 8 km verderop in het onrustige Turkije. We kunnen alleen maar hopen dat ze daar een beetje goed behandeld worden..
De reis:
In de gate voor de vlucht Athene - Lesbos zitten weinig mensen, meerendeels Grieken en enkele mensen die met hetzelfde doel komen als ik. Het is mijn eerste kennismaking met de spanning die er hier heerst rondom vluchtelingen. Een vrouw vertelt op luide toon aan de Duitse jongens naast haar dat ze vluchtelingen gaat helpen. Daar heeft ze al ervaring in dus heeft ze blijkbaar genoeg inzicht om allerlei statements te kunnen maken. Bijvoorbeeld dat de Grieken geld verdienen aan de vluchtelingen. Een man reageert met verheven stem en tranen in zn ogen: 'i'm Greek and i don't like what you are saying'! De rest van het gesprek volgt in het Grieks maar de non-verbale communicatie spreekt voor zich. De vrijwilliger heeft toch nog niet genoeg inzicht. De zelfverzekerde en iets te hooghartige toon verandert in nederig en excuserend. De Griek zijn dag is duidelijk al verpest. En dat om 6u 's morgens. We stappen stilletjes in het vliegtuig. De vrijwilliger zit in de eerste klas, de rest in de tweede klas.
De aankomst:
Stralende zon, palmbomen, helder blauw zeewater, ik kan een vakantie gevoel niet onderdrukken. Alex van de huurauto wacht me op. Hij zegt dat ie zo blij is dat er zoveel artsen komen om te helpen. Gisteren waren er 2000 vluchtelingen aangekomen. Hij hoop dat vandaag niemand de oversteek zal wagen. De zee is te ruig, dat overleven ze niet. Ik kijk in een klap anders naar die azuurblauwe zee. Met een gemengd gevoel rijd ik daarna mijn avontuur tegemoet, in een huurauto die bij mn jas past, met een vrolijk grieks muziekje, langs de mooie kust van Lesbos. Op weg naar vluchtelingen op hun uitzichtloze reis.
De omgeving:
Direct na mijn aankomst rijden we naar de dirt road en de medische post van de IRC. De dirt road is een ruige weg, zoals de omschrijving al deed vermoeden. Tussen de rotsen liggen her en der zwemvesten of resten van boten. Tien meter verderop zemmen dolfijnen. Daarachter patrouilleren life boats en in de verte zie ik de Turkse kust, waar vluchtelingen van het water gejaagd worden.
Het werk:
Er kwamen vandaag geen vluchtelingen aan in Lesbos. De zee was idd te ruig. We spelen spelletjes in de zon voor onze medische tent met alle mogelijke middelen voor de eerste opvang van de vluchtelingen. Zij zitten 8 km verderop in het onrustige Turkije. We kunnen alleen maar hopen dat ze daar een beetje goed behandeld worden..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
