bootaankomst

Het is 6h 's morgens, de telefoon gaat! Er is een boot gespot! Anne (vplk) en ik sjezen in het busje naar de haven. Het is een magisch gezicht; een heldere sterrenhemel, de volle maan reflecteert op het kalme water, enkele vrijwilligers staan klaar op de kade en in de verte doemt het bootje op, voortgesleept door de kustwacht. Er zitten 46 mensen op. Bij aankomst wil iedereen tegelijk de kade op, er heerst wat paniek aan boord. Niemand is gewond. Eenmaal op de kade vallen dolgelukkige mensen ons in de armen, ze geven ons dikke knuffels en overladen ons met bedankjes. Ik snap het initieel niet. Het voelt bijna overdreven. Ik heb nog niks voor ze gedaan.

Met ons busje vervoeren we vijf mannen naar het opvangkamp. Ze zijn uitzinnig blij en willen ons allemaal tegelijk hun verhaal vertellen. De bootreis was heftig geweest. De motor was halverwege uitgevallen, iedereen was bang om te zinken. Dit was de tweede keer dat ze de oversteek waagden, de eerste keer is de boot gezonken. De bootreis zien ze als het gevaarlijkste deel van hun reis. Ze zijn twee maanden onderweg geweest. En nu zijn ze er eindelijk, in Europa! Ze blijven ons bedanken dat we zo aardig tegen ze zijn. Ik zit in tweestrijd, moet ik ze informeren dat de weg nog lang is? En voorbereiden dat ook in Europa niet iedereen aardig is? Ik besluit het niet te doen. Volgens mij hebben ze dit moment van ontspanning en geluk heel hard nodig. Ze bellen hun moeders, opa's en oma's die nog thuis zijn. We worden op tientallen selfies gezet. Even is alles fantastisch.

Direct nadat we ze bij het kamp hebben afgezet gaat de telefoon. De tweede boot komt aan in de buurt van yogi beach! Net op tijd staan we bij de plek. De boot lijkt veel te hard te varen voor de korte afstand die het nog moet afleggen. Tientallen mensen op het bootje gaan staan en roepen. Voor bootopvang is er een prachtig protocol: bij aankomst van een boot gaan de lifeguards het water in om de boot te stoppen en stabiliseren, het medisch team staat links van de boot, de rest van de vrijwilligers rechts en helpen daar de mensen gecontroleerd de boot af. En geen paniek op het strand want dan komt er meer paniek op de boot. Gespannen probeer ik totale relaxedheid uit te stralen, gebaar rustiger te varen en glimlach er in het wilde weg op los. Het helpt zowaar. De boot bonst tegen de kust, mensen buitelen over elkaar heen maar worden rustig stuk voor stuk van de boot geholpen. Ik scan de afstappers en de mensen op de boot op gewonden of zieken. Een vrouw lijkt zich niet goed te voelen. Ze heeft veel buikpijn. Ze is zwanger. Met het lesje 'zwangeren-en-bevallen-op-het-strand' van Kaar in het achterhoofd, voel ik aan haar buik: soepel. Geen baby op yogi beach vandaag. Ze heeft een rustige pols. Voor het placebo-effect luister ik ook nog even met mn stethoscoop. Ik stuur haar met het eerste busje naar het kamp waar mn collega haar zal opwachten. Gelukkig bleek alles goed met beiden.

Het is inmiddels 7h 's morgens. Wat kan je een hoop meemaken in een uur.

Later op het kamp is het feest. De vluchtelingen zijn vrolijk en staan te klappen en te dansen voor onze medische tent. Afghaanse muziek wordt afgespeeld via de megafoon. We leren ze de polonaise. Om 12h worden alle vluchtelingen verder vervoerd richting Athene voor registratie. We zwaaien ze stuk voor stuk uitbundig uit!